Rozdział 13.

-Lepiej już?- z zamyśleń wyrwał mnie Piotrek.

-Tak…- wyłkałam.-Piotrek, czemu wszystko musi się spieprzyć, gdy jest idealnie? Czemu niektórzy mają piękną bajkę, a niektórzy koszmar? Czemu nigdy nie mogę być w bajce? Do jasnej cholery, czemu?- pytałam patrząc mu głęboko w oczy.

-Nie wiem… Skarbie, istnieje wiele pytań bez odpowiedzi. Jesteś w bajce, ze mną. W koszmarze z Miką. To jest jedna wielka baśń. O nas. O wszystkich nas. Bóg tworzy wielką baśń, legendę, powieść… On ma nasze scenariusze. To już tak miało być. Pamiętaj, sama sobie tworzysz bajkę. Tylko bajkę, która później tworzy się w powieść.- odpowiedział Piotrek patrząc mi w oczy. –Chodź już. Pewnie jesteś głodna.- powiedział i chciał mnie pociągnąć za dłoń, ale się nie ruszyłam.

-Nie jestem głodna.- odpowiedziałam spokojnie.- Wytłumacz mi, czemu nie mam jeszcze swojej bajki.- nakazałam.

-Jesteś w innej bajce. Swojej jeszcze nie stworzyłaś.- wytłumaczył mi Piotrek po chwili zastanowienia. –Na pewno stworzysz. Musisz mieć wszystko dobrze poukładane. Kiedyś będzie wspaniale. Jak na filmach. – powiedział.

-Jak na „Titanicu”?- prychnęłam.

-Nie jak na „Titanicu” tylko jak na...- zastanowił się na chwilę. – „Inteligent w armii”.

-Oglądałam ten film i też jest smutne zakończenie!- krzyknęłam.

-Przesadzasz…- mruknął Piotr.             

-Ty przesadzasz…- prychnęłam i sama poszłam w kierunku hotelu.

-Tędy nie można przechodzić.- poinformował mnie policjant.

-Gdzieś mam wasze zakazy! Byłam w szpitalu, bo zasłabłam, do tego mój kumpel rzucił się z mostu, mam wiele trudnych pytań dla siebie, a do tego jestem strasznie zmęczona i nie będzie mi pan nic zakazywać! Tędy jest najkrótsza droga do hotelu, w którym akurat przebywam!- krzyknęłam i przeszłam przez zakaz.

-Proszę pani! Niech pani wróci! To jest rozkaz!- wołał za mną policjant, a ja mu pokazałam środkowy palec.

    Czemu wszystko co dobre szybko się psuje?

   Doszłam do hotelu i przypomniałam sobie, że to Julia ma klucz i usiadłam pod drzwiami pokoju. Dopiero teraz coś mi się przypomniało! Szybko wstałam i po cichu doszłam do pokoju numer dwadzieścia jeden. Zapukałam. Gdy drzwi się uchyliły zamarłam. Przede mną stał zaspany Mateusz. Cały zdrowy. Rzuciłam mu się na szyję i zaczęłam płakać.

-A tobie co?- spytał roześmiany.

-Ty żyjesz! Nie skoczyłeś z mostu!- szeptałam uradowana.

-Jakiego mostu?- spytał nadal roześmiany. –Po tym jak do mnie zadzwoniłaś zrobiłem co mi kazałaś i zaprosił Anię na pizzę na jutro.- powiedział z wielkim uśmiechem. W końcu się od niego odkleiłam.

-Gratulacje!- powiedziałam i szybko wyjęłam telefon i napisałam do Juli.- „Wracajcie do hotelu, Mateo żyje i jest cały. Właśnie z nim gadam! J „ – wysłałam.- A kto skoczył później? Też nazwisko Mika.- spytałam.

-Nie wiem. Naprawdę nie wiem. Dobra, idź spać, bo widzę, że zaraz zemdlejesz z wyczerpania.- powiedział z lekkim uśmiechem.

-Muszę chwilę poczekać na Julkę.- powiedziałam. W tym momencie dostałam SMS’a.

-„Co!? To fajnie! Powiedz mu, że będzie się ze wszystkiego wyspowiadał mi, Piotrkowi, Bartkowi, Krzyśkowi i Michałowi. :-D Już biegniemy!” – odpisała.

-Będziesz się jutro wyspowiadał chłopakom i Julce. Tak napisała!- powiedziałam i pokazałam mu SMSa. Zaczął się śmiać.

-Dobranoc.- powiedział.

-Doobra…- ziewnęłam.- Dobranoc.- uśmiechnęłam się i poszłam w kierunku swojego pokoju i wleciałam na rozpędzone stadko siatkarzy z Julką.

-On żyje?- spytali wszyscy chórem.

-Żyje i jest cały i zdrowy.- uśmiechnęłam się.- Porozmawiajmy jutro, bo ja już padam na twarz. –powiedziałam i wzięłam od Julki klucz i weszłam do pokoju. Od razu padłam na łóżko. Usłyszałam jeszcze, jak ktoś cicho wchodzi do pokoju, ale na pewno nie była to Julia. –Kto przyszedł?- spytałam zapalając lampkę. Przed moimi oczami ukazał się facet w kominiarce i z pistoletem w ręku.

-Siedź cicho, to cię nie zastrzelę!- powiedział.

-A mogę mieć ostatnie życzenie?- spytałam.

-Jakie?- spytał podejrzanie.

-Mogę odpisać mamie na SMSa, bo zapomniałam odpisać?- spytałam.

-Dobra.- mruknął koleś, a ja wybrałam numer Piotrka, Krzyśka, Michała, Mateusza, Bartka, Rafała, Łukasza, Dawida i Mariusza.

-„Pomocy! W moim pokoju jest uzbrojony koleś z kominiarką! Pomocyy!! Pomóżcie mi! Błagam! Szybko!”- napisałam.

-Już?- spytał.

-Mam pytanie.

-Wal śmiało.- powiedział.

-Czemu kradniesz z bronią? Czemu w ogóle kradniesz?- spytałam. Chciałam go czymś zająć, żeby chłopacy mi pomogli.

-Za długo by opowiadać, a na pewno mnie nie wysłuchasz…- mruknął.

-Opowiedz. Lubię słuchać.- powiedziałam z przybranym uśmiechem.

-Kiedyś jak byłem mały…- zaczął, a ja nie słuchałam. Udawałam, że słucham. W duchu modliłam się, aby ktoś zadzwonił na policję. – No i teraz kradnę, ponieważ nikt nie chce mnie przyjąć do pracy.- westchnął.

-Przykro mi… - odpowiedziałam i w tym momencie ktoś zapukał do drzwi.

   Przestępca poszedł otworzyć i na niego skoczyło stado siatkarzy.

-Klaudia! Kochanie!- jednym susem Piotrek znalazł się obok mnie. –Nic ci nie zrobił? Wszystko w porządku? – pytał mnie obejmując mnie ramieniem.

-Ciesz się, że dał mi napisać SMS-a do „mamy”.- powiedziałam.-Dzwoniliście na policję? – spytałam.

-Ja dzwoniłem.- powiedział Mariusz.- Zaraz tu powinni… - zaczął, ale nie skończył, bo właśnie do mojego hotelowego pokoju wleciało trzech antyterrorystów i dwóch policjantów.

-Myślałem, że chciałaś mnie wysłuchać!- krzyknął do mnie frajer.

-Ale nie chciałam. Chciałam, żebyś się wygadał przed więzieniem.- mruknęłam do niego. Jeden z antyterrorystów zdjął mu kominiarkę. –Antek!?- spytałam z niedowierzeniem.

-Tak, to ja!- krzyknął zanim wyszedł.

-Antek, coś ty najlepszego wyrobił!- krzyknęłam za nim.

      Antek Praski, mój przyjaciel z gimnazjum. Kochanek Julki. Zarywał do mnie, ale ja go odrzuciłam. Wtedy zaczął kraść, a potem siedział w poprawczaku.

-Widziałam Praskiego, tego złodzieja z gimbazy. Kogo chciał okraść?- spytała Julka, która weszła do pokoju.

-Mnie z bronią palną.- odpowiedziałam.

-What the fuck?- spytała, a do pokoju wszedł właśnie trener.

-Kto psieklina?- spytał, gdy swobodnie znalazł się na środku pokoju.  –Klaudia, wsistko OK?- spytał się z uśmiechem.

-Nikt nie przeklina…- powiedziała Julka i przytuliła się do Bartka.

-Tak, jest git.- powiedziałam z uśmiechem.

-To dobzie.- powiedział.- Good night!- powiedział, gdy wyszedł.

-Dobra, naprawdę wam chłopacy dziękuję. Bardzo, ale to bardzo dziękuję.- powiedziałam. –Igła… Możesz mi podać małą wodę na oknie?- spytałam.

-Jasne. Łap!- powiedział i chciał się zamachnąć.

-Powiedziałam „podać”.- powiedziałam chłodnym tonem. – Nie zapomnij, że z tym spóźnieniem z Ziomkiem to ja serio mówiłam.- dodałam.

-Noo…- przeciągnął się Igła, podał mi butelkę i z Łukaszem wyszli z pokoju. Po chwili wszyscy siatkarze wyszli, tylko nie Piotrek z Bartkiem.

-Klaudia…- zaczął Piotrek. - Mateusz powiedział mi, że się z nim przed naszym przyjściem przespałaś. Przed tym jak tego SMS-a napisałaś…- powiedział Piotrek.

-Co?! Ja się z nim nie przespałam!- broniłam się.

-Nie wierzę ci.- powiedział Piotrek, a mi łzy poleciały strumyczkiem.

-Wolisz wierzyć jakiemuś frajerowi niż własnej dziewczynie!?- ryknęłam.

-Tak, żebyś wiedziała!- krzyknął Piotrek.- To koniec!- trzasnął drzwiami, a ja bezradna opadłam twarzą w poduszkę i zaczęłam płakać. Z resztą nie pierwszy raz dzisiaj.

-Kurwa mać!- przeklinałam w poduszkę.- Zawsze wszystko się musi spieprzyć! Jedno po drugim!- wyłam.

-Przykro mi…- odezwał się nade mną męski głos. Mateusz.

-Co ty tu robisz, debilu!? Wszystko spieprzyłeś! Wszystko!- wydarłam się na niego.

-Bo jak ja nie będę miał ciebie, nikt ciebie nie będzie miał.- powiedział z uśmieszkiem.

-Spieprzaj stąd! Zrozumiałeś!? Nie chcę cię widzieć!- powiedziałam i z otwartej ręki uderzyłam go w policzek. Zapadłam się w depresję. Szybką depresję.

-Klaudia, nie płacz. Będzie dobrze…- podeszła do mnie Julka i mocno objęła.

_________________________

Pechowa trzynastka... :( No cóż... :D Bywa. XDD Kogo już wkurwia szkoła? Bo ja się przyznam i mnie nie :P Muahahha.